Ontmoet Relishing Elmo!

We hebben een nieuwe! En een oude "weggedaan". Want we beginnen steeds beter te begrijpen wat het nou is dat ons speciaal maakt. Dat is toch de "chunkiness" van wat we maken. "Bonkjesspul" op z'n goed Nederlands. Chutneys met stukjes. Picallilli met knapperige groenten. Dat soort dingen. Geen sauzen. Onze huisstijl en niche is toch wel het bonkjesspul waar bijna niemand zich aan waagt. De crunchy fish flavour hebben we er dan ook uit gehaald. Wegens te sauzig. En vervangen door een tomaten kasundi, waarvoor we het recept kregen van een wereldfietsende vriendin. Helemaal "bonkig" is deze kasundi (relish zeg maar) niet, hij is nog steeds vrij vloeibaar. Maar wel met hele stukken tomaat en die specifieke smaak met pit die ons ook zo kenmerkt. Die we Relishing Elmo hebben genoemd. Ter ere van het verterende rode monster met de eigen wil. Waar wij gek op zijn. Keertje proberen, deze nieuwe loot aan onze wecktak? Wees welkom!

PS: een vriendin van ons gaf al aan dat ze met twee lepels van deze relish door haar pastasaus meteen een culinaire productie doordeweeks maakte!

Een goed 2012!

Wij kijken terug op een fantastisch 2011. Een wonderbaarlijk weckjaar. Het jaar waarin wij met onze chutneys erop uit gingen, min of meer per ongeluk. Na jaren van wecken voor onszelf. Voor buren. Voor vrienden van buren. Voor buren van vrienden van buren. Totdat een vishandelaar aanbod eens wat te gaan verkopen. Gewoon kijken hoe het loopt. Zonder marketingplan. Zonder businessplan. Met weckproducten. Tonnen passie. En vooral: volstrekt open. Gewoon maar zien wat er komt.

Wat er kwam was geweldig. Mensen die er een punt van maakte te vertellen hoe lekker ze het vonden. Hoe ze de ouderwetse smaak in een moderner jasje waarderen. Een plank in een delicatessenzaak waar "wij" verkocht worden. Een webwinkel die "ons" in 2012 gaat verkopen. De 400 potjes voor de kerstpakketten. Publicaties in Sante en Good Food - de kersteditie. Hoogtepunten ook: Den Haag over de Kook samen met het team van GransJean en de proeverij bij Josephine's Antiek in Wassenaar. Het plezier van daar staan, mensen ons verhaal mogen vertellen, laten proeven, maar ook het plezier van het "lekker, doe mij maar 1, 2 of 3 potjes", dat vonden we geweldig. Onverwacht geweldig. Dus daar moeten we iets mee. Wat?

Dat gaan we in 2012 bezien. De vraag van 2011 of het überhaupt iets zou worden, hebben we nu aan het begin van 2012 helemaal beantwoord: het wordt iets! En daar gaan we in 2012 verder aan bouwen. Hoe gaan we dat in 2012 doen, is dan de vraag. In ieder geval voor ons. En die hebben we met een paar goede gesprekken over de kerstvakantie heen beantwoord:

• leveranciers regelen: wij maken onze potjes in principe van groenten die niet goed genoeg zijn voor de supermarkt. We krijgen onze groenten nu deels direct vanuit telers, deels via een groenteboer die het ophaalt. Maar die laatste constructie is met de hoeveelheid die wij zo af en toe mogen produceren niet heel lang meer een handige optie. Dus we willen zeker in het eerste kwartaal actief op zoek naar komkommer-, bloemkool-, bonen- en andere kwekers. Waar wij hun "restgroenten" mogen ophalen. Die staat met stip op 1. Want voor al onze blijheid kennen we ook wel een zorg. Hoeveel kleine, nieuwe ondernemers zijn niet over de kop gegaan doordat ze hun logistiek niet op orde kregen? Meer orders kregen en aannamen dan dat ze konden bolwerken. Waardoor de kwaliteit, levertijd of andere dingen door het ijs zakten. En dat willen we natuurlijk niet! Dus het devies voor 2012: zorgvuldig bouwen. Bij de basis: de leveranciers.
• doorontwikkelen: na een jaar op het "commerciële" chutneypad weten we nu wel wat mensen kennen en wat goed loopt. De mediterranean sunshine en de picallilly circus zijn zonder meer de bestsellers. De picallilly is wat mensen van vroeger kennen. Bij friet. Bij capucijners. Dus daar haken we klaarblijkelijk in op een traditie. De mediterranean sunshine loopt ook als een trein. Bij andere "standards" horen we dat de smaken echt geweldig worden gevonden, maar dat men zich afvraagt waar je het nou bij eet. Wij zien 3000 mogelijkheden. Maar daar schieten we niet zoveel mee op. Want het gaat erom dat we de mogelijkheden weten over te brengen. En daar hebben we nog een stukje te gaan. Dus in 2012 willen we met een of meerdere chefs inspiratie voor creëren. Ideetjes voor gerechten waar de chutney bij kan. Gedachten voor een weckdiner. Dat soort zaken. Die gesprekken starten we mid januari en we vinden het retespannend. 
• nieuw ontwikkelen 1: onze derde pijl is twee nieuwe ontwikkelingen die we in willen zetten. Wecken is uiteindelijk niet meer dan het bewaren van groenten en fruit buiten de koelkast. Enigszins liberaal geïnterpreteerd dan he:-) Grieken en Romeinen hadden geen koelkast. Middeleeuwers niet. En in de Renaissance natuurlijk ook niet. U begrijpt het al: wij gaan dit jaar de geschiedenis in duiken van het wecken. Proberen om historische recepten tot leven te wecken. En wel zo lekker te maken dat veel mensen een hapje traditie willen!
• nieuw ontwikkelen 2: we zijn niet de eersten die wecken, zoals hierboven al beschreven. Wij zijn ook niet de enigen die wecken. In Hawaii wecken ze. In Nigeria wordt geweckt. In Zuid Amerika. In Nieuw Zeeland. In Rusland. Kortom: overal. En dat willen we ook verkennen. Kijken hoe we een culturele serie op kunnen zetten. Met de lekkerste of meest kenmerkende smaken van over de hele wereld. Oftewel: wij gaan de chutney connection maken. Hoe en wat? Dat gaan we in 2012 uitvinden.

Dat zijn de vier speerpunten. Die natuurlijk gewoon naast de normale verkoop gaan. Kortom; 2012 is een ambitieus jaar. Waarin we hopen ten minste net zoveel leuke ontmoetingen en mooie momenten te hebben als in 2011.

Tot ziens ergens langs de weckwegen van 2012!

Pech onderweg

Voor het geval u dacht dat alles lukte, laten wij u even uit de droom helpen. Ja, 2011 durven we een succesvol chutney jaar te noemen. Echt. Maar het is zeker niet zonder tegenslag. En nou balen wij ervan dat we van de grootste mislukkingen geen foto's hebben gemaakt. Want wecken kan echt haast gewelddadig misgaan. Zo dachten wij abrikozen in een speciale alcoholische sap uit te brengen. Mevrouw, mijnheer: die abrikozen schoten zich tegen de deksel van de pan aan. Die we er nog net tijdig op konden mikken. PATS! PATS! PLOF! ging het tegen het deksel. In onze drukte om dat deksel erop te houden vergaten we spontaan de korte klap: het vuur onder de pan uitdraaien. Daar kwamen we uiteindelijk wel op , toen de boel maar af laten koelen en onszelf even af laten koelen. Misschien volgend abrikozen seizoen weer verder, maar nu-even-niet! roepen wij.

De foto die we nog wel konden maken: the remains of the day van een exploderende pot wijnjam. Wat er nou fout ging? Geen idee, nog steeds niet. Pot en deksel scheidden zich, deksel bleef in de afkoelbak, pot schoot zich met verve en vooral met inhoud tegen de muur aan. Om tergend druipend zijn weg naar beneden te zoeken. Inmiddels hebben we deze jam wel volledig onder controle en is het - als enige jam in ons overigens hartige assortiment - een topper zo is ons gebleken.

Wat we nog niet helemaal onder controle hebben tot ons verdriet, is de bright pickle banner. We konden echt wel door de grond zakken toen GransJean aangaf dat 7 potjes stonden te lekken op hun schappen. Anne Wies maakte er als moeder van jonge culinaire ondernemers geen enkel probleem van en natuurlijk crediteren wij, maar verdorie: het is wel een deuk in je weckego. Een deuk van formaat mogen wij wel stellen. Wat het probleem met de potjes is, waarom ze niet gewoon lekker dichtblijven? Geen flauw idee. We hebben het natuurlijk wel zelf geproefd ondanks dat we weten: wat onder olie en azijn staat, blijft ook zonder deksel wel een tijd goed. Maar toch: de schrik slaat om het hart. En het is nog wel zo'n mooie pickle.

Een ander pijnlijk punt: wij stuurden een potje picallilly op om te laten proeven in Middelburg bij een restaurant. Is dat potje niet aangekomen. En ook niet terugbezorgd. Klacht bij post.nl natuurlijk. Dat zorgt alleen niet dat het potje wordt bezorgd he. Dus we gaan in het nieuwe jaar gewoon naar Middelburg een potje brengen.

Dus u ziet: er lukt veel, maar er gaat evenzeer veel fout. En dat delen we ook. Want het is een pad met vallen en opstaan, waar wij ook geen hogere wijsheid in hebben. Anders dan dat we er vol voor gaan en werken aan absolute weckexcellentie!

De chutney connection....with West Africa!

Een banjo. Een moeras. Een groene muppet. De setting voor de Rainbow Connection. Die gelegd kan worden tussen "the lovers, the dreamers and me". Wij vervangen de regenboog graag door "chutneys". En we hebben m gelegd, de eerste echte chutney connection! Met West Afrika nog wel. Op een plek die we nooit hadden verwacht: de kerstborrel van Europeana. Een van de zeer geliefde klanten van MK5060, Margo's consultancy. Margo had naar die kerstborrel een potje piccalilly meegebracht voor bij de kaasplanken. En daar zeilde een andere dame naar binnen met potten onder haar arm, onder luid gejuich van haar oud-collega's. Want deze dame woont inmiddels in Nigeria en is daar een bedrijfje aan het opstarten in chutneys en jammen van lokale groenten en fruit aan het starten. De kennismaking was kort en zeer krachtig en we gaan in het nieuwe jaar over de mail verder. Een groot cadeau, want met chutneys wereldconnecties leggen....dat is een grote, hele grote droom van ons!

For the benefit of our new chutney connection: here's the blog in English. 

A banjo. A swamp. A green muppet. The setting for the Rainbow Connection. That can be established between "the lovers, the dreamers and me." We like to replace the word Rainbow with "chutneys". And we're in the process of establishing it: our first real chutney connection! With West Africa of all places. A connection made in a place we'd never expected it: Europeana's Christmas drinks. Europeana is one of the cherished clients of MK5060, Margo's consultancy. Margo brought a pot of picallilly to the drinks to accompany the cheeses. And in came another lady with pots under her arm, welcomed by loud clappings and greetings from her former-colleagues. Because this lady meanwhile has left the office to live in Nigeria where she is starting a chutney and jam business. Made of local vegetables and fruits. The meeting was short and very powerful and in the new year we'll continue over e-mail. A big present, because to establish world chutney connections...that is a big, very big dream for us!!

Proeverij bij Josephine

Alweer een maand terug - 20 november - hadden we een eerste echte externe proeverij. Als u dit blog een beetje volgt, weet u dat wij bij ons thuis proeverijen doen. Extern gaan, ergens anders heen en daar laten proeven EN zelf verkopen, dat was nieuw voor ons. Dus hop, met onze eend naar Wassenaar.  Proefpotten van 4 liter mee, waarvan 1 met piccalilly en 1 met Relishing Elmo. Twee potten van 2 liter mee, een met McGreens Dreams en een met de Green Jungle Sandwich Pickle. Verder onze peach by peach, mediterranean sunshine and andere potjes voor de verkoop. Wij kwamen terecht in een schitterende omgeving van prachtig antiek en werden ontvangen door Josephine. Het is zelden dat je een vrouw ontmoet die zo'n wandelend hart is. En we mochten er recht in vallen.

We kregen een antiek tafeltje met een mooi, stralend wit tafelkleed. De opstelling was gereed en.....daar kwamen de mensen. Uitgenodigd in persoon door Josephine en met wijnen van wines2share, die werd begeleid door de hoogst genoteerde vrouwelijke vinoloog van Nederland: Emmy Hendriks. Wij hadden geen idee wat we konden verwachten. En het werd een feest. Een waar proeffeest. Met wonderlijke en heerlijke ontmoetingen. Want de gasten waren fijnproevers. Binnen 5 minuten waren onze eerste potjes uitverkocht en stonden we bijbestellingen op te nemen voor met name de mediterranean sunshine. En de picallilli. Er werd geproefd. Er werd uitbundig genoten. We hadden zulke leuke gesprekken. Met als start herinneringen aan smaken, geuren en kleuren, verkenden we relaties tussen mannen en vrouwen, wat het betekent om vrouw te zijn, hoe je in werk en leven staat, welke lessen geleerd worden over een glas wijn. Picnic op de filosofische tour? Een beetje. En dat is ook leuk. Want dat is precies waar eten voor staat. En wat wij willen bereiken met onze weckpotjes. Smaken van vroeger gecombineerd met smaken van nu.

Aan allen die langskwamen: dank voor het delen van verhalen en het delen van proefgenoegen. Wij vonden het heerlijk te mogen vertellen! En dank aan Josephine voor de gastvrijheid!

Topproductie!

De dames van AuBain Marie stellen ieder jaar voor een klant een culinair kerstpakket samen. Laat onze picallilli circus daar nou onderdeel van mogen uitmaken! In 380-voud maar liefst. Als u zich afgevraagd heeft waarom het hier een beetje stilletjes was op het internet....voilà: hier is de reden! Wat u hier ziet, is goed voor ongeveer 80 potjes. En ja er staan 15 bakken. Het moge duidelijk zijn waar wij geweest zijn. Maar zeg nou zelf: de groenten in de pekel, de lichtval erop, het is toch kunst! En nog eetbaar ook:-)

Levenslessen tussen tomaten

Jos Looije in zijn kas

Of ik mee wilde op een rondleiding van Jos Looije door zijn tomatenkassen heen? "Dat doet Jos eens in de maand en omdat jullie onze resttomaten gebruiken, is het misschien leuk," zo kwam de uitnodiging van het marketingteam van Looije tomaten. Natuurlijk vinden wij dat leuk! Want van de tomaten die zij niet kunnen gebruiken - omdat ze zijn gescheurd, iets overrijp of anderszins ongeschikt voor de markt - maken wij onze tomatenkasundi Relishing Elmo. En ja, die zetten we binnenkort op de site, want we zijn nu tevreden over de consistentie van de smaak.

Dus wij op naar het Westland. De kassen waren indrukwekkend. De tomaten prachtig. De smaak zalig. Het verhaal informatief. Over leven in kweekmatten. Biologisch telen. Je gezonde verstand gebruiken. Je nieuwsgierigheid volgen waar het kan. Waardoor je de teelt kunt innoveren. Je teelttechniek bij kan blijven schaven. De tomaten in groen en rood aan de trossen te zien hangen, is esthetisch een genoegen.

Jos Looije zelf overtreft dit alles. Tomaten zijn het verhaal. En via de tomaten vertelt hij uit de losse pols levenslessen. Geleerd als directeur van een enorme kas. Als gedreven ondernemer. Als familieman die er veel waarde aan hecht om het in familie ook goed te houden. En dat weet te combineren met een bloeiend bedrijf. Een verhaal wat mij en ons nog steeds stof tot nadenken geeft. Een verhaal over gewoon maar eens beginnen, gezond verstand gebruiken, al doende kiezen en pijnlijke keuzen niet uit de weg gaan. Maar die dan wel zo maken dat je de ander en jezelf heel houdt.

De resttomaten zijn zojuist nog lekkerder gaan smaken. Wat een feest dat ik dit mee mocht maken! Krijg je ooit de uitnodiging? GAAAAAAAAN!