Het bloed kruipt altijd zoals je denkt dat het niet zal gaan....In dit geval via de weg van de buren. Buurman Leo is gek op friet met picallilly. Dus als goede buren maak je dan een potje. Of 2, 3, 4. En toen kwam iemand langs die een viswinkel heeft. Die vond de picallilly ouderwets lekker. "Wie verkoopt dat? Hoe kom je hieraan?" De vingers wezen naar de buurman en -vrouw. Waarop we een afspraak maakten en naar de viswinkel gingen. Waar ook weer de buurman van de viszaak was, de groenteboer.
Twee weken zijn we in de voorbereiding geweest voor de afspraak. Welke chutneys en zuurtjes passen bij vis? Wat is echt lekker? Een sausje er nog bij? Smaakt het goed? Kortom: koken, stomen, wecken, proeven, proberen. En natuurlijk mooi vormgeven. Want het is allemaal wel huisgemaakt, maar toch: je wilt ook professioneel door de bocht komen. Want een bedrijfje erin is een van onze dromen en net als met onze andere professionele activiteiten gaan we ervoor om die droom waar te maken.
Eerlijk is eerlijk: we waren hartstikke nerveus. Zou dit gaan lukken? Zouden ze het lekker vinden? Waren we erin geslaagd om de smaak van vroeger - waar we zou van zijn - in een potje te krijgen?
JAWEL! Zo vonden de vis- en groenteboer. Niet alle smaken riepen evenveel enthousiasme op, met name omdat ze niet pasten bij de producten die ze verkopen. Maar 8 smaken vielen zeer in de smaak. En daarop kregen we een bestelling van in totaal 200 potjes. Te leveren over twee weken. Met dank aan de Werkbij zijn de potjes nu naar ons onderweg. Dan naar de markt en dan begint het Grote Wecken. Jongens, wat een plezier. HEERLIJK!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten